CSWP Newsletter nr 41

08-2020

Należyta staranność to pojęcie, które nie daje spokoju podatnikom i doradcom podatkowym. Podatnicy pytają – czy naprawdę zamiast skupić się na biznesie należy tyle czasu poświęcić na kwestie administracyjne. Doradcy podatkowi wskazują, jak dolegliwe mogą być skutki braku dochowania staranności.

Pojęcie „należytej staranności” wcześniej występujące na gruncie podatku VAT od 2019 r. pojawiło się także na gruncie podatków dochodowych. Zawarto je m. in. w art. 26 ust. 1 Ustawy CIT. Przepis ten wskazuje, że przy wypłatach należności podlegających podatkowi u źródła (WHT) do wysokości 2 mln zł w roku na rzecz danego kontrahenta wypłacający podmiot – jako płatnik –  obowiązany jest pobierać WHT. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż wskazana w Ustawie CIT, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności.

Zdaniem podatników wymóg należytej staranności nie dotyczy wypłat poniżej 2 mln zł. Wystarczające jest wówczas posiadanie wyłącznie certyfikatu podatkowego kontrahenta.

Takie stanowisko nie znalazło poparcia w wydawanych interpretacjach indywidualnych.

Rację podatnikom przyznał jednak WSA w Warszawie. W trzech wyrokach wskazał on, że kwestia weryfikacji nierezydenta pod kątem spełniania warunków do skorzystania z preferencji w WHT została uregulowana w art. 26 ust. 7a Ustawy CIT. A ten przepis dotyczy tylko i wyłącznie wypłat przekraczających kwotę 2 mln zł na rzecz kontrahenta w danym roku. Skutkiem tego, gdy wypłaty na rzecz danego nierezydenta nie przekraczają 2 mln zł, to certyfikat rezydencji jest wystarczającym dokumentem dla potrzeb WHT. Płatnik nie musi wówczas weryfikować statusu odbiorcy należności, sprawdzając m.in. czy kontrahent  jest rzeczywistym odbiorcą należności lub czy prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą w państwie rezydencji.

Wyroki WSA w Warszawie:

• 23 czerwca 2002 r., sygn. III SA/Wa 2400/19
• 9 lipca 2020 r., sygn. III SA/Wa 2264-2265/19